Chodzi o to, jak się czuję pisząc, w jakim jestem stanie emocjonalnym. Żadna inna czynność nie zapewnia czegoś podobnego.
Moje powieści są dla mnie niczym mieszkania, do których w każdej chwili mogę wrócić i trochę w nich pomieszkać - każde jest inne, z każdym wiążą się inne przeżycia i wspomnienia i każde spełniło istotną rolę w tym, co się ze mną działo w 'realnym' życiu. W tym sensie powieści są też realne, może nawet bardziej, bo niczego w nich nie udaję, nie hamuję się, nie boję stawiać pytań i szukać odpowiedzi.
Pisanie powieści jest akcją 'do wewnątrz' i 'na zewnątrz', bo jest to jednocześnie wewnętrzny monolog, głęboki proces, o którym wiem tylko ja, jak i wysyłane w świat słowo do każdego, kto przypadkiem bądź celowo sięgnie po książkę. Obydwa są mi potrzebne w równym stopniu, dlatego zawsze będę dążyć do publikacji tego, co napisałam.