Dziesięć lat temu. Nie pamiętam, co to była za uroczystość, że rodzina tak licznie zebrała się przy stole. Pamiętam jedynie miskę z mizerią, przekazywaną z rąk do rąk, a wraz z nią kolejne opowieści o tym, jak każdy z członków rodziny jest skrzywdzony przez los - wredny szef w pracy, okropna praca, choroby, źli sąsiedzi... Aż miska trafiła do mnie. Nie znoszę mizerii, lecz nie to wprawiło moich krewnych w osłupienie. - A ja mam świetne życie - powiedziałam, wzruszając ramiona

Na rozluźnienie piątkowego nastroju - pewnie i tak dość 'luźnego' - przeklejam pewną opowiastkę, którą dawno temu zamieściłam na innym, niemal już wymarłym blogu. Miłego kontemplowania :) *** Sobotnie popołudnie. Zimowe i bardzo mroźne, na tyle mroźne, że musiałam przerwać spacer i wsiąść do ciepłego tramwaju marki PESA, żeby wrócić do domu. Kiedy siadałam, kątem oka zauważyłam, że za mną do pojazdu wpadła grupka młodzieży, o której pewnie niejeden powiedziałby "łobuzeria". T

Mam z bardzo wczesnego dzieciństwa jedno wspomnienie z pobytu nad morzem, gdy wraz z moją matką i bratem mojej babci szliśmy piaszczystą drogą w stronę plaży. Zapamiętałam przemożne pragnienie, by ujrzeć plażę, a nade wszystko morze. Ciągle dopytywałam, czy jeszcze daleko i kiedy je zobaczymy... 'Już niedługo, już niedługo...' - słyszałam obietnicę, ale wciąż nie było upragnionego widoku. I nagle, tuż przed wysoką wydmą, moje wspomnienie urywa się, niczym ucięte ostrym nożem,

Wszystko jest kwestią decyzji. Nasze życie jest takie, jakie były i są nasze świadome, wypowiedziane otwarcie przed sobą decyzje. Jeśli podejmie się tę właściwą, dobrą dla nas, otworzą się kolejne drzwi, które pozwolą pójść dalej. Dawno temu, pewnie ćwierć wieku temu, powiedziałam głośno przed moim nauczycielem języka polskiego i przed całą klasą, że chcę napisać powieść i że w sumie marzę o tym, by pisać ich wiele. Wyśmiał mnie, mówiąc, że mnóstwo ludzi chce zostać pisarzami

Bardzo lubię jesień. Ale dopiero od czasu, gdy przeprowadziłam się do Warszawy, czyli od dekady. Czekam na nią z niecierpliwością, choć wiem, że tuż po niej nadejdą krótkie i ponure dni. Czekam na to uczucie, które towarzyszyło mi po przyjeździe do Stolicy, na entuzjazm, nadzieje - po części spełnione, zapach liści, barwy nieba... Wystarczył jeden raz, bym całkowicie zmieniła podejście do tej pory roku. Można pomyśleć, że lubię jesień za to, jaka jest, ale to nieprawda. Zawsz